encyclopedie

This encyclopedia offers a splendid and wildly recommendable insight in the world of Croxhapox, combining trivial pursuit and serious matter. The entries have been mostly written in Dutch but quite a few have been translated. If you want the Dutch original, change your choice of language and go to the 'encyclopedie'.

A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z

Titel van een film van Cathérine Lommée. Gedraaid in Tsjechië in 2008. Of: het gesprek met de arend.
Crox 275, oktober 2008.

crox 97, Larry Krone (1999). A series of drawings made with hair cuttings.  

crox 174, Tinka Pittoors (April 2006). for the solo project ‘PRENUW – ONGEWENST MONUMENT 1’ (see crox-card NR 46) Tinka needs a large volume of human hair, which she can't provide on her own, so she goes to a hairdresser's. It fills two large garbage bags. 

crox 145-II (sequel Basics 2, Abbey Maagdendale): a small assemblage of a spout- or nippleform hair object and a picture of the back of the head of Marcel Duchamp; a work from Stéphane Benault an artist from the North of France.

1994. In het souterrain van Aannemersstraat 54 komen hallogeenlampen. Het is een bizarre constructie. In beide kamertjes, het kamertje voorin, straatkant, en het kamertje achterin, tuinzijde, komen vlak tegen het plafond aan buizen te hangen die normaal gesproken voor wateraf- en toevoer gebruikt worden. In de buizen, parallel aan de zijmuren van het pand, is een bedradingscircuit dat hallogeenlampen voedt. De lampen, het zijn er acht als ik me niet vergis, gelijk verdeeld over het kamertje voor- en het kamertje achterin, zijn met een klem aan de buizen vastgemaakt. Een constructie die door Erik Van Belleghem (vader van Bram en Emke) bedacht wordt.
In 1996 worden de buizen en de hallogeenlampen weggehaald en vervangen door neonlicht.

2009. Brainbox2, unit 8 (Hans De Meulenaere en WELD): in het door Stefaan Dheedene en Steffie Van Cauter gebouwde houten hok, dat gekanteld op een van de zijstukken komt te liggen, worden hallogeenlampen geplaatst die het hok van binnenuit verlichten. Robbert en Frank recupereren de lampen, of wat er van overblijft, want nog tijdens de presentatie van unit 8 gaan er een aantal stuk.


496. SLOW INFLATABLE. 10 mei - 7 juni 2015. Productie met presentaties van Honoré d'O, Thomas Bogaert en Karolien Hamers.
Zaalvullend in situ werk met hout, karton, tape en gravel.
_MG_0439_MG_0440_MG_0441_MG_0442

 

2007. crox 186, 'What about Croxhapox', a mail art call. Hammond, if I'm not mistaken, is the pseudonym/alter ego of a Japanese mail art artist.

de handdoeken van Norma Markley,
bestuursleden die de handdoek in de ring gooien,
het smerig maken van,
van de handdoeken van Norma Markley,
van de vaatdoeken,
het reinigen van,
van de New Yorkse kunstenares,
van de vaatdoeken
met polkadotmotief,
oranje vaatdoeken,
zij die een zakdoek uit hun broekzak opvissen en tijdens de publieke redenering die daar soms op volgt zoekdak zeggen,
aan een handdoek vastzitten,
negen keer,
het N-woord toch uitspreken, ooit,
die met polkadotmotief,
want het onnoembare aantal, hoe vaak een verse handdoek voor het verwijderen van een verfvlek gebruikt zou worden,

crox 187 Norma Markley (US/ New York)<br />
CUT</p>
<p>croxhapox Gent, Belgium<br />
september 2006</p>
<p>photo Marc Coenecrox 187 Norma Markley (US/ New York)<br />
CUT</p>
<p>croxhapox Gent, Belgium<br />
september 2006</p>
<p>photo Marc Coenecrox 187 Norma Markley (US/ New York)<br />
CUT</p>
<p>croxhapox Gent, Belgium<br />
september 2006</p>
<p>photo Marc Coene de handdoeken van norma markley
VERZAMELWOEDE - co-production croxhapox / C.O.R.N.E.L.I.A.</p>
<p>location: Abdij Maagdendale, Oudenaarde<br />
22 april (Erfgoeddag) - 13 may 2007</p>
<p>croxhapox Gent , Belgium</p>
<p>photo 113dok die met polkadotmotief

de gebruikelijke handelingen

zondag 20 maart 2011 /notitie/

Cijfercode. Poort openen. Lichtschakelaar gang. Handtas & schoudertas op bierbak. Lichtschakelaar mediaruimte. Achter barmeubel doorstappen. Barkruk verplaatsen. Er een bezem bijhalen. Vloer vegen. Veel rommel. Peuken, plassen, papier, nootjes. Barkrukken en stoelen uitlijnen. Wireless inschakelen. Vuilblik. Peuk oprapen. Afval op vuilblik vegen en in vuilniszak kieperen. Schakelaar keuken. Koffiemachine bijvullen. Knop boiler op 80°. Vuile of gebruikte glazen en asbakken naar de pompbak verplaatsen. Barmeubel poetsen. Kopje koffie, sneetje kaas, een wortel. De trap naar het kantoortje. Hier een stekkerdoos activeren. De neonsculptuur licht blauw op. In de grote zaal een lichtschakelaar. In de Thomsenruimte beamer, dvd en geluid. De remote gebruiken om de lichtinstallatie te activeren. Door de corridor stappen. Er een plooiladder bijhalen. Opnieuw door de corridor stappen. Activeren beamer en dvd in de zaal met het werk van S. Kutter. Een peuk oprapen. De ladder in de nis naast de toiletruimte plaatsen.

zaterdag 14 februari 2009 /crox-box/

De gebruikelijke handelingen. Van die handelingen is er nooit een de
eerste, behalve de eerste, en nooit een de laatste, behalve de laatste.
Het zijn dezelfde als vorige week en tegelijk zijn het toch andere
handelingen. Die redenering hebben we aan een Griek te danken: je kan
geen twee keer dezelfde poort openen, geen twee keer dezelfde afstand
afleggen, geen twee keer dezelfde gedachte hebben of aan hetzelfde
denken, geen twee keer dezelfde afspraak vergeten, geen twee keer
hetzelfde jasje aan hebben, geen twee keer dezelfde vloer vegen en twee
keer hetzelfde stof bijeenvegen kan evenmin. Daartegenover staat dat het
telkens weer dezelfde handelingen zijn, dezelfde poort (die met een
makkelijk te plaatsen tijdverschil van amper enkele uren nog wat meer
dan gisteren aangetast is door wind en regen), het gebaar is hetzelfde
en het is bovendien ook nog eens dezelfde hand die een sleutelbos uit de
vestzak opdiept. Dat is zo een van die zekerheden. Want... 'als je weet
dat hier een hand is'... Eerste zin van Over Zekerheid.
Ludwig Wittgenstein. Trouwens, heb geen tijd gehad om een andere
vestzak aan het jasje te naaien. Was nergens voor nodig trouwens. En net
als gisteren betreed ik geen kerkje in Noordelijk Brabant, geen
hacienda in Patagonië, stap ik niet uit een Jeep in Centraal Congo en
bevind ik me niet in een vlucht van Ryan Air boven de suikertopjes van
het Alpenmassief maar betreed ik voor de zoveelste keer het
fabriekspand, via het woonerf, via het woonerf, een andere in- of
uitgang hebben we voorlopig niet want het trapgat is dicht getimmerd.
De volgorde van de gebruikelijke handelingen varieert. De handelingen
kortom zijn dezelfde, de volgorde niet. Vandaag maak ik eerst licht in
de kubusruimte nadat ik de schoudertas op een van de bierbakken heb
geplaatst. In de hall verplaats ik een stoel. Ik stap door de corridor
en activeer de apparatuur van de zesde brainbox-unit. De beamer van L'Homme Dix Heures Pile maakt een steunend geluid. Knopjes indrukken en wachten tot het
beeldscherm van de laptop oplicht. Duurt een tijdje. Ik stap naar de
grote zaal, steek het licht aan. Op wat verfschilfers na is niets naar
beneden gekomen. Bezoekers betreden de hall, schoorvoetend, ze zijn
nooit eerder in croxhapox geweest, 't is een jong koppel en geen
achterban, van Mil noch Haritz weten ze af. Ik activeer de
internetverbinding en ga in het keukentje aan de slag, steek een sigaret
op en deponeer Heimelijke Vreugde 1 bovenop het dossier.

zondag 17 januari 2010 /crox-box/

de gebruikelijke handelingen /gebruikelijk als buitenkant van onbestemd:
onbestemde handelingen; onbestemde neutraliteit: een onbestemd
Etcetera; de onbestemde criteria/ vaagheid
De gebruikelijke handelingen zijn duidelijk. Ze kunnen met gebruik van simpele middelen beschreven worden. Klare taal.
Bijvoorbeeld:
stap op de poort toe (ik stap op de poort toe): tik de cijfercode in
(ik tik een cijfercode in): open de poort (ik duw de poort open): stap
tussen de slabs (er volgt een korte overpeinzing met betrekking tot deze
handeling, kort zou eventueel vervangen kunnen worden door onbestemd):
herhaal deze handelingen (dat doe ik niet): plaats de zwarte schoudertas
op het glimmende barmeubel: neem de trap naar het kantoortje en
activeer de projector (Pries heeft dat keurig voorbereid, alles is zoals
het moet): activeer de wireless.

vrijdag 27 november 2009 Yoshimasa Matsumoto

Een gat in de betonvloer boren.
Met een vod (een geruite vod) het betonstof wegvegen.
Een zware ijzeren staaf in het gat stoppen.
Infanta
Margarita (ze heeft een opening in de linkervoetzool, in de rechter ook
eigenlijk) over de staaf schuiven. Zo is er geen gevaar dat het kind
omver tuimelt.
Naar de blauwe werkbak stappen. Zich over de werkbak buigen, er iets uit tevoorschijn halen.
Naar de trapladder stappen, de plek opmeten waar het schilderij aan de muur komt. Regen ratelt over het dak.
Het
schilderij, had Yoshi uitgelegd, komt zo hoog te hangen dat het gelaat
van de geportretteerde - een neef van infanta Margarita, in het
origineel van Diego Velazquez zit het joch op een paard - net hoog
genoeg komt om als hoofd plus romp zichtbaar op het onzichtbare paard te
zitten.
Een boormachine optillen. De boormachine toch weer op de
vloer leggen. Eerst de boor, size 14, afstoffen en opbergen. Dan de
boormachine verplaatsen.
Een kort stukje van een rol papiertape
scheuren. Het gat boren. Een plug in het gat aanbrengen en in de plug
een vijs schroeven. Het schilderij ophangen. Het hangt scheef. Er een
tikje tegen geven. Het hangt recht.
De positie van infanta Margarita aanpassen.
Het aantal modificaties is beperkt, tot veel meer dan een draaibeweging is het kind niet in staat.
Veertien jaar is ze, zei Yoshi.
Uiteindelijk
toch maar zoals ze eerst stond. Dan het andere schilderij. A portrait
of Yoshi's youngest son as A Spanish Prince. The portrait is a
remarkable one.

HAP

Basics 2 June-July 2005.

One of the contributions to BASICS 2 (first edition) is, apart from the 7 gigantic spheres, an overview of all HAP projects in the form of a comic strip. Only a few of the available titels: TRUCKVAL; Hungry For History; Balaclava; Skimuggers International; Blitzkrieg; Free the jazz and all animals; Catapult.

Basics 2, April-May 2006 - the sequel in Abdij Maagdendale. This time only the gigantic and colourful spheres are contributed.

crox 312, BELGIAN MIX, September 2009.

(Gr. used or pronounced only once). Word or term which appears only once in a body of text or with a specific author.  (Lexicon van literaire termen, blz. 196; Martinus Nijhoff/Wolters Plantyn, 1998)

HA PAX / LE GO ME NON Veva Leye, an edition of het balanseer. Book presentation on november 8th of 2018, Zilverhof 34. see Leye, Veva

Not really what it was meant to indicate in a 2006 project by Leentje Vandenbussche, part of the sequel of the BASICS 2 presentation. As it turned out Leentje had made a  disappearance performance of it: a certain amount of words of WAITING FOR GODOT that disappeared, soon after they were mentioned for the first time.

second half of the word croxhapox

1991. Concept: een voor het publiek toegankelijke ruimte wordt omgebouwd tot Happy Room. Dit gebeurt telkens door 1 kunstenaar die zelf invult en uitwerkt wat Happy Room voor hem/haar zou kunnen betekenen. Voor de eerste Happy Room wordt contact opgenomen met Peter Greenaway.

Niet gerealiseerd project. Greenaway zelf leek wel interesse te hebben maar had geen tijd.

In 2005 wordt de Happy Room uiteindelijk toch gerealiseerd, zij het onder aan andere vorm. De tentoonstellingsinfrastructuur die Adriaan Verwée voor zijn eerste crox-solo (crox 147) maakt zorgt voor een niche in wat op dat moment nog crox1 is (de smalle ruimte waar de activiteiten van croxhapox eind 2003 opnieuw beginnen). De ruimte wordt later tot cafetaria omgebouwd. Het is hier, in die kleine intieme niche, dat vanaf eind 2005 een nieuwe reeks projecten begint.

De Happy Room staat intussen bekend als kubusruimte.

november 2005
- Ria Bauwens (fotografie)
januari 2006 - Wouter Feyaerts (Armee Leger)
februari 2006 - Dr. Al.If: BAF - Belgian Art Foundation (Nothing Much To Tell)
maart 2006 - Florin Buta (Roemenië) (schilderijen)
april 2006 - Helena Danneels (fotografie)
mei 2006 - Alda Snopek: Twins (videoprojectie)
juni 2006 - Sarah Westphal (D): Het borstenorakel (videoprojectie)
september 2006 - Norma Markley (US)
december 2006-januari 2007 - Vedeze: 'Wat u moet weten over het Vlaams Belang', presentatie van de digitale fotocollages die in het gelijknamige boek van politicoloog Marc Spruyt gepubliceerd werden
februari 2007 - Nora De Rudder: Schervenluster
maart 2007 - Wim De Waegeneer: Finding Nemo (installatie)
april-mei 2007 - Merlyn Paridaen: Principium (schilderijen)

In het eerste deel van Nausea (>Libens, Oona), de zone net onder de waterspiegel, treden zeepaardjes aan, schelpachtigen, plankton, een garnaal en een school haringen. Zonder special effects, hoogstens door gebruik te maken van achter elkaar hangende doeken - in één van de doeken is de school haringen uitgesneden, in de andere niet - suggereert het licht- en schaduwspel de omvang en diepte van de haringschool in een simultane choreografie die, zoals een van de stemmen aangeeft, niet eens door het Chinese model geëvenaard wordt.

Herringtrade and The Imagery (Haringhandel en de beeldspraak), een reeks gedichten die ontstaat tijdens het tot stand komen van En Passant en de eerste editie van crox 17. L=A=N=G=U=A=G=E poetry zonder dat de auteur zich hiervan bewust is. Gepubliceerd in De Brakke Hond, nr 36, 1992.

Lives in Antwerp and writes for the Dutch cultural magazine Kunstbeeld. Author of 'Croxhapox, Spontaneity of unknown force', an article in the series Up & Upcoming. Kunstbeeld nr 3 - 2010, pp. 16-17.

3 oktober 2008, concertavond met Robert Curgenven (AU) en HATI, een Pools duo.

1997. crox 61. Paintings and drawings. The first project in Aannemersstraat 54 where both basement and ground floor were used. Simply because the paintings were to large to get into the basement. 
The drawings bear no resemblance to e.g. the work of Johan De Wilde but the technique takes a similar method. All works are built from parallel lines in which the writing doesn't allow for a second chance. The same goes for the paintings. The thick pastuous paint is applied in parallel stripes, methodically and almost rigourously, leading to a geometric-abstract pattern, often, but certainly not always, like the pattern of a kitchen towel. 

Thomas Hauser introduces Stu Mead whom he apparently met in Minneapolis. 

Iets van en iets over Martin Heidegger, zo begint Waadruim : Legenda van Nicolas Leus, het zevende crox-boek.
'De leegt is het bevattende in het vat.'(1) (Martin Heidegger, Het ding)
'Bij de legendarische wedstrijd van Hamburg SV tegen FC Barcelona in het begin van de jaren zestig stootte hij van opwinding zijn theekopje om.' (Rudiger Safranski, Heidegger en zijn tijd)

(1) Dit sluit aan bij het elfde fragment van de Tau Te Tjing, hier in een vertaling van Lucas Lambrechts (Tau Te Tjing, het boek van Tau en diens werken, Uitg. Kultuur van de Stilte, Haasrode 1975):
Men hoopt klei op en maakt vaten;
maar de leegte, die omsloten wordt,
maakt dat de vaten bruikbaar worden.

Sophie Nys, Die Hütte (2007). --> Nys

1996. crox 47. Flexibele Einrichtung [Flexible installation]. Presentation in the basement of Aannemersstraat 54. Furniture made from transparant materials bending as if molten and having acquired a new identity in the process. Beginning of the XXth C., when the estate was only just built, the maids and servants lived in the basement. That was the starting point of the project.  

The crox-archive has a multiple by Juliane Heise.

Peepshow 4. Gefilmd in Kanonhallen te Kopenhagen in 1994, gerestaureerd in 2009. Duur: 48'. From Svend Thomsen's TVF art doc archive.
 image: tvf art doc cinema

2010, 17 oktober. Mr. Probe says Hello, a project by Marieke Berendsen and Bruno Nelissen (NL). Full evening programme with pieces by Frank Crijns, Nico Sall, Merijn Bisschops, Bruno Nelissen and two German composers, David Helbich and Simon Steen-Andersen.

588. WALK WALK WALK #1. May 17th 2019. txt (AWS] Tijdens Gent Soiree lanceert croxhapox een reeks wandelingen, een format die vanzelfsprekend lijkt voor een nomadisch kunstplatform. De eerste kunstenaar die we uitnodigden is David Helbich.

1998. Triptych. crox 78, foto-project with works by Marc De Clercq, Frederik Cornelis and Anja Hellebaut.
2003-2005. Member of the crox-team. In that capacity she takes care of mailings and the lay-out of a series of crox-cards (crox-cards 21>28). Team meetings at her home. In the second half of 2004 the team is reduced to van, Anja Hellebaut and Gerd Ververs.
2005. crox 142, photos. At the same time there is a project by Samir Boudia.

Trekvogels. 2012. Een multimediaal project van Rebecca Lenaerts, waarvoor zij een in het Musée de la photographie van Charleroi aangetroffen reeks reisfoto's als uitgangspunt nam. Apex van de vakantiefoto. Van jaren vijftig tot eind jaren zeventig reist een echtpaar met de auto door Europa en maakt er de gebruikelijke soort vakantiekiekjes waarbij het telkens de dame is die gefotografeerd wordt. Toren van Pisa met Dame, Adriatische zee met dame, Waterval te X met dame. Graduele variaties van het decorum, wat vooral blijkt uit de auto, de kledingdracht en het lichaamsgewicht van de dame.

'We were barely four years old when our mother threw us over a bridge and into the water below. It was out of her frustration that she did not want us to live. At four and again at thirty-four, there remains very little understanding of our mother's actions, yet we have always remembered that day and held it close to our personal understanding of each other.' CarianaCarianne, Borders, crox-boek nr. 3, blz. 37.

'No matter how dazzled you may be
By my rapid intellect,
Always remember that behind it
Is the unreasoned
Hot-blooded heart!' Uit The Gentlemen's Gentlemen, Brian Getnick & Noe Kidder, crox-boek nr. 9, blz. 35.

'Ge staat daar op het kerkhof van aalst bij het graf van louis paul boon - communist, socialist, viezentist - en binst dat ge daar staat hoort ge cafémuziek, en ge peinst: tiens, hij heeft toch zijn goesting gekregen, boontje, want ge herinnert u een stukje uit de gazet vooruit van de jaren stillekens waarin hij schrijft: leg me niet te ver vanachter, zodat ik de plaatjes van de jukebox nog kan horen.' Eerste zin van crox-boek nr. 11, Ge staat daar op het kerkhof van Aalst bij het graf van Louis Paul Boon, van Guido De Bruyn, blz. 11.

'ik herinnerd?
hoogstens door kei met een boeddhistisch hart
voor de duur van een maaneclips' Uit Majuskel van Johan Joos, crox-boek nr. 12.

Precies zoals in mijn herinnering - reconstructies van toeristische landschappen. Augustus 2014. Een reeks collages van Jeroen Frateur. Oude kaartenboekjes, dubbelzinnige kleeffilm, zuurvrij papier, boekbinderslijm, berkenmultiplex.

81 dingen waarvan ik dacht dat ik ze vergeten was en nooit meer zou herinneren. Jasper Rigole.

10 omgeving waar men het verlies cultiveert (herinnering aan een winterlucht) Nicolas Leus, Waadruim: legenda, crox-boek nr. 7, lijst 15.

'Of ik zie nogmaals mezelf: er is een foto van een vrouw bij het Lago di Como: een vrouw voor een zuiders cultuurlandschap. De dame heeft voor de foto een gracieuze houding aangenomen. Op een tweede plan stroomt een rivier die twee werkelijkheden van elkaar lijkt te scheiden: een 'eeuwig' natuurlandschap (de bergen in de verte) en cultuurlandschap (de stad op de achtergrond) en het minder eeuwige van levende wezens (er staan ook enkele palmbomen), camera's en wegmarkeringen. Een vreemde vaststelling dat dode dingen langer leven. Op de rivier vaart een snelle plezierboot die de tegenstelling nog lijkt te verscherpen. De vrouw lijkt sprekend op een vrouw die ik goed heb gekend doch nooit op de leeftijd die zij op de foto heeft: ze is er zeker jonger dan ik nu ben. Het lijkt alsof de tijd als afstand tussen de twee leeftijden, nooit heeft gevlogen. Alsof je, sneller dan het licht reizend, beelden en gebeurtenissen (geschiedenis) kan inhalen.' Uit het nawoord bij Testbeelden, crox-boek nr 16, Rik De Boe: 'Wat later zal zijn, daar is men buiten' Piet Mondriaan, een tekst van Johan De Wilde.

'Ik herinner me een project in het Londense White Cube. Iemand die er werkte, stond een deurpost te polijsten.' Uit Anoniem eerste helft 21ste eeuw, crox-boek nr 17, blz. 150.

'How can we remember the passing time?' vraagt Anahita Hekmat zich af. 'A lost memory, even if recorded and captured, it is still removed from its context and can just belong to the past: a time defined by its disappearance.' Uit Breath From A Warm Locale, een project met Iraanse videokunst, samengesteld door Nima Bahrehmand en Amirali Ghesami. 2014.

Vele hammen maken nog geen zwijn. Sheldon Siegel heeft de B-kant van crox-vinyl 2 (2013), een coproductie Smeraldina-Rima / croxhapox. De A-kant biedt Throw Down Your Hammer and Sing van Nate Wooley, Fred Lonberg-Holm en Jason Roebke. Artwork: Hannelore Van Dijck.
17 november 2013: Smeraldina-Rima concertavond met Sheldon Siegel duo en Jason Roebke.

29 april - 1 mei 2016. Herzamelen. >Vanhille, Emma
Drie objecten: a/ Bluesfan, b/ Compositie & c/ Pirouette. Over dit laatste werk zegt een van de bezoekers: 'Typisch Gerard.'

THE BIG DRAW. 29 september – 1 October 2017. Construction of a wooden frame and performance with online action. Filip De Roeck, Maarten Herman, Maarten Van Luchene, Teis De Greve. The wooden construction happens outdoors, in the little garden next to Zilverhof 34.
578. Window project at Zilverhof 34, part of a Series of Window Installations entitled 7x3, curated by Anyuta Wiazemsky Snauwaert. Opening on Friday 7 December 2018. Final crox project at Zilverhof 34.

I.P.P., Meesterklas Luca, improvisatieproject, 30 maart - 12 april 2015. Hij en Maarten Van Luchene coördineren en documenteren het project.

crox 454, 17 november - 15 december 2013. Triptiek met Delphine Somers en Yann Bronder. Op de website van Alejandra Hernandez is/was vooral veel van het oudere werk te zien, wat ze in Bogota maakte. In 2013 kwam ze naar België. Werkt een Master af aan School of Arts. Woont in Brussel. Kleurrijke en met wonderlijke,

IMG_8702
foto: Cristina Amelia

ogenschijnlijk vrolijke anekdoktiek volgepropte doeken. Het koloriet en de vlakke behandeling benadrukken het ogenschijnlijk anekdotische karakter van de taferelen, maar zorgen tegelijk ook voor een coherente samenhang tussen compositorische en iconografische facetten.

ATLANTIS NA PLATO, crox 512. Januari - februari 2016. Zwart-wit muurschildering.

november 1990 crox 10: BIJNA 10 JAAR COWBOY HENK. Een selectie van het vroege werk van Cowboy Henk.
oktober 1994 crox 22. Eerste project in het souterrain van Aannemersstraat 54. Het project combineert jeugdwerk (1973-1980) met enkele originelen van de prenten die HS vanaf circa begin jaren negentig in Standaard Magazine publiceert. Het project wordt aangekaart in HUMO en De Morgen en gerecenseerd door Danny Dobbelaere, die toen voor Het Volk schreef:

"En Passant. Dat was een route van vijfentwintig 'instalramen' in de Gentse binnenstad. En nu dus een serene tentoonstelling met werk van Herr Seele./ Herr Seele (1959), die dus eigenlijk Peter van Heirseele heet, toont hier werk van 1973 tot 1994. Als snaak van veertien schilderde hij een mooi groepsportret in de traditie van de groten. Het talent van Herr Seele komt pas tot uiting in het zelfportret uit 1977, toen hij studeerde aan de Academie van Gent. Met tempera op paneel schildert hij zichzelf als een prins der kunsten. Het smalle, verticale gelaat herinnert aan de sereniteit van de Vlaamse primitieven of het meedogenloze realisme van Gustave Van De Woestijne. Herr Seele heeft een voorkeur voor zichzelf. Dat milde narcisme leidt tot markante beelden, haarfijne portretten die je raken tot op het bot. Zo is er het grote zelfportret uit 1980: glad, perfect, uitdagend, volkomen uit de tijd, radicaal dus./ De laatste jaren werkt Herr Seele ook als illustrator (Standaard Magazine). Hier kan je enkele originelen bewonderen, zoals het kritische zelfportret Beknopte etiquette voor de zapper. Of hij nu met acryl, tempera of olieverf schildert, steeds getuigt Herr Seele van een groot vakmanschap. Superbe techniek is ook een onderdeel van zijn eigenlijk beroep: pianostemmer. Het trillen van de materie lijkt voor hem primordiaal in een verder aftakelende, nivellerende wereld. Hij voelt zich daarin kiplekker als een redelijke hansworst." - DD

november-december 1997 crox 70: Schilderkunst Hedendaags Belgisch. Eén werkje: een zelfportret. Het werk had eerder al deel uit gemaakt van het solo project in 1994. Kwam twee keer in croxhapox over de vloer, tijdens de vernissage van z'n solo in 1994, net voor sluitingstijd, en voor het hierboven vermelde project, en zei hier later over, grappig als steeds, dat hij in croxhapox helemaal nooit iets gezien had dat hij de moeite waard vond, tot op heden misschien ook wel een van z'n meest interessante quotes.

DE BOODSCHAPPER. Philippe Vandenberg, Sylvain Cosyns. Kunstenaarseditie, Croxhapox 1999. Niet langer in voorraad.
/colofon/ : De twee teksten van Stefan Hertmans werden gekozen uit zijn stuk 'Kopnaad, een tekst voor vier stemmen', verschenen bij Meulenhoff Amsterdam in 1992.

(...)

Wat betekent dit?
Wat betekent dat?
Wat betekent dit?
Wat betekent dat?
Wie tekent dit dit?
Wat tekent dat?
Wat betekent dit?
Wat betekent dat?
Wie tekent wit?
Wie tekent nat?
Wat betekent dit?
Wat betekent dat?
Wat wil dat zeggen?
Wie steekt de weg over?
Waarom is er stuifzand?
Waarom is er niet niets?
Wat betekent dit?
Wat betekent dat?
Wat betekent een hiaat?
Wat betekent een gat?
Wat betekent dit?
Wat betekent dat?
Wiens ziel is wit?
Wiens ziel is nat?
Wiens wit is nat?

(...)

Stefan Hertmans (uit: Kopnaad)

During TAGMOSIS 2008
at Croxhapox. A project by Mahaworks (Lazara Rosell Albear) and  CiclicRecords (Eli Van de Vondel).
Experimental dance.

crox-box /fragment/
19 December 2008

Juan strides around,
watches, probes. Macharius church's bells are ringing loudly. Emilie pops in,
right in time to see Juan performing. 'I just managed to forget to put in my
lenses,' she whispers. Juan's body is entirely a dancer's one, pliable from big
toe to left nostril, stiff one moment, next elastic as if made from rubber,
fresh latex leaking from the tree like molten gold, then again wooden, a drop
that slows down and thickens and during that thickening suddenly falls,
disappears, changes into a string that breaks in halves, exploding in sudden
movement - a movement joining all movements, sudden, abrupt, a sequence of
round and square, the trained body in a jumble of geometric figures. The
audience has meanwhile grown to more than 30. More people are arriving. Juan
takes a break. He isn't far from the spot where the picture of Lien, taken in
Genova, had been: the photographer lies on a wall, a wall which turns its back
side to the Mediterranean. Juan is close to the wall. He pants, relaxes, looks,
watches, watches the audience, watches the other dancers, it follows from the
essence of his posture, the watching are transformed into the watched by the
act of watching. Slowly, he bends through his knees. Slowly, slower still,
softly like the bending of a century-old branch. The branch squats, sits down.
even slower movements: centuries lean over one another and end up in the
dancer's body. Then, as he lays down, felled by a blow originating from the
paleolithic... a blow from the infamous Urk Piw from the tribe of
boulder-chewing elephant hunters... Urk Piw, the infamous Urk Piw, inventor of
the blow on the mug... Juan gets up, slowly like a reed rising from old, stiff
mud. Then, even more slowly, he sits, explores, remembers how it is to be
growing. There's no hurry. Soil examination takes time. He stares, watches, a
solid, sculpted staring. He gets up half sitting, almost crawling, a moaning
gesture, slow in all divisions and ramifications of that one movement the body
makes, slow in getting up, ultimate bending steeped in a trembling of hopeless
inertia. He threads to the wooden wall, raises the word FINE. Applause
explodes.

 

2010. crox 289-18, THE ENDLESS STORY OF FLUXUS: PERFORMANCE COMPILATION. In de reeks verwerkt Svend Thomsen drie documenten die op Dick Higgins betrekking hebben, een interview (1986), een vocaal pas de deux uit 1992 (Dick Higgins & Bengt af Klingtberg, 1992) en een performance uit 1992.
Het is Dick Higgins, hij studeerde compositieleer bij John Cage, die midden jaren zestig de term intermedia bedenkt. Hij zou ook een van de eersten geweest zijn, neem ik mee uit Wikipedia, die het gebruik van computers introduceerde om kunst te vervaardigen.

historiek van een gebouw of van de functie van een gebouw(1)
Beverhoutplein 7, 9000 Gent
1984: Michaël Borremans hokt op het eerste. Hij studeert op dat moment aan Sint-Lucas, volgt er geen Fotografie zoals abusievelijk meegedeeld wordt op wikipedia, zo'n afdeling hadden ze er bovendien niet, maar Vrije Grafiek.(2)
1985: maart 1985: Hans van Heirseele betrekt het tweede, de kamer boven het kot van Michaël. Michaël herinnert zich later over deze periode dat z'n bovenbuur vaak op bescheiden wijze atonale, contemporaanachtige improvisaties te berde brengt en dit op zowel sopraan- als altblokfluit. Van Heirseele herinnert zich dat de onderbuur over een elektrische gitaar beschikt en daar overigens op net zo bescheiden wijze af en toe een blues deuntje op speelt. Reeds halverwege 1986 is Michaël zelden of nooit op het kotadres.
1988: eind 1988: het pand heeft betere periodes gekend. Van Heirseele, net terug van een lang verblijf in Andalusië, ontdekt dat de eerste verdieping een nieuwe huurder heeft en dat het tweede, waar hij van 1985 tot 1987 woonde, leegstaat. Hij gaat bij de huiseigenaar langs die verdacht weinig interesse opbrengt voor het al of niet verhuren van de kamers op het tweede. In het leegstaande appartement treft hij een matras en wat bierbakken aan, wat aangeeft dat onbekenden de verdieping gekraakt moeten hebben. Hij neemt er opnieuw z'n intrek. Tijdens de winterperiode van 1988-1989 biedt hij gedurende korte periode onderdak aan een graatmager Afrikaans meisje dat aan de heroïne zit, later aan een Madrileen die tijdelijk geen woonplek heeft. Marc Coene kwam op huisnummer 9 wonen, op het eerste. Op het gelijkvloers van huisnummer 7 heeft FF een brocante.
1989: Van begint aan een muurschildering in het trappenhuis van Beverhoutplein 7. De eerste versie van de muurschildering, die zich over alle verdiepingen van het trappenhuis uitbreidt, heeft erotische taferelen, afgeleid van het werk dat van midden jaren tachtig maakte. Tijdens de zomer volgt een tweede versie. Van schildert een tekst van Ezra Pound over de reeds bestaande muurschildering, geen fragment uit de Cantos maar iets uit een Faber & Faber met het vroege werk.(2) De tweede versie van de muurschildering sluit aan op werk dat Merlyn Paridaen eind 20ste eeuw begon te maken, uit het lineaire verloop van de woorden wordt een geometrisch-abstracte compositie gepuurd die het geheel van het trappenhuis neemt. Op het tweede heeft het een witte, op het eerste een zwarte fond. De versie met witte fond dient voor een variant in het trappenhuis van een wonig in Essene, eind 1989, de versie met zwarte fond voor een studie in de toiletruimte van Aannemersstraat 54, zomer 1993. Tijdens de renovatie van Beverhoutplein 7, zomer 1991, worden de murailles op commando van de nieuwe eigenaar verwijderd.
1990: op het eerste intussen belandt een onhandig snuiter die grootse bouwplannen heeft en de verdieping in no time onbewoonbaar krijgt. 16 maart 1990: de eerste expo van croxhapox opent.
1991: 15 mei 1991: laatste moment van croxhapox op Beverhoutplein 7. Met de kleine groepsexpo Zelfportretten, crox 16, nemen de kompanen van het eerste uur afscheid van het pand aan het pleintje.
Circa 2013 heeft Ward Denys zijn kantoor op het eerste van huisnummer 7. Op het gelijkvloers is dan sinds langere tijd een stoffen en exotische spullen winkel, Zahia.
In de zestiende eeuw als ik het goed heb, bevond wat Campo Santo werd, zich op wat tegenwoordig als Bij Sint-Jacobs bekend staat. Later hadden ze er de Botermarkt en er zouden ook huisjes geweest zijn waar schrijvers woonden.

Aannemersstraat 54, 9040 Gent
De burgerwoning in de Aannemersstraat, vlak bij de plek waar tot circa jaren zestig een kasteeldomein was, werd in 1906 gebouwd. De bouwheer is een beeldhouwer uit een geslacht van kunstenaars naar verluidt, die in de tuin een ruim atelier neerpoot met een op het noorden georiënteerd glazen dak van zes op drie meter. In het souterrain verblijven de knechten en dienstmeiden. Kristel verwerft het pand eind jaren zeventig of begin jaren tachtig. Tot begin jaren negentig is er een brocante in het souterrain. Kristel en Hans ontmoetten elkaar eind 1991 in Studio Skoop tijdens de vertoning van Tous les matins du monde.
Eind maart 1993 betrekt Hans het tuinatelier van Aannemersstraat 54, plek die hij tot zomer 1999 als werkplaats ter beschikking zal hebben. Aan het eind van zomer 1994 krijgt croxhapox het souterrain ter beschikking. Erik Van Belleghem, ex van Kristel, springt bij om het souterrain operationeel te krijgen. Guido De Bruyn sluit opnieuw mee aan in het team en verzet zich met klem tegen de eerste expo die er desalniettemin plaatsvinden zal, crox 22, een expo met jeugdwerk van Herr Seele. Andere expo's uit de prille fase van Aannemersstraat 54, tweede locatie van croxhapox, zijn solo presentaties van Dirk Peers en Edwin Carels en een project met kindertekeningen. De eerste activiteiten hier halen makkelijk de plaatselijke pers, meer in het bijzonder columns van Dirk Pültau en Danny Dobbelaere in resp. De Gentenaar en Het Volk.
Oktober 1999: het eerste solo project van Marc Coene, crox 99, is het laatste Aannemersstraatproject dat door Hans gecoördineerd wordt, die meteen na de openingsavond naar het zuiden verdwijnt.
Zomer 2000: De eerste 10, een groepsproject, sluit in mineur de Aannemersstraatperiode van croxhapox af.
2001: Merlyn Paridaen betrekt het souterrain én het tuinatelier. Van 2002 tot 2004 realiseert hij er van tijd tot tijd een expo onder de noemer Space Is The Place, projecten onder andere van Sylvie Duhamel, Adriaan Verwée (twee keer) en Ann Vandersleyen.

Lucas Munichstraat 76/82, 9000 Gent
Vierde vaste locatie van croxhapox. De derde is Onderstraat 26, 9000 Gent, in 1991 een van de locaties van En Passant 25 instalramen in de Gentse binnenstad, van 1995 tot 1997 opnieuw gebruikt voor instalramen en als zodanig een vaste externe plek, pal in het historische stadscentrum, sinds september 2003.
Het fabriekspand in de Lucas Munichstraat zou eind twintigste eeuw gedurende langere periode geen functie gehad hebben. Het gebouw verkommerde tot het door de huidige eigenaar opgekocht werd. Daarvoor, wellicht vanaf jaren zestig, precieze gegevens zijn er niet, was firma Dehaeck er gevestigd. Dehaeck produceerde industriële keukentoestellen. Ik herinner me de gigantische vrachtwagens van firma Dehaeck in het Gentse straatbeeld, eind jaren zeventig, vrachtwagens die een donkerblauwe kleur hadden. Op gegeven ogenblik verlaat Dehaeck het fabriekspand. De firma, die ook een winkel had in de Lucas Munichstraat, het hoekpand aan het huidige woonerf, pand waar Ann en Gaetan wonen, verhuist naar West-Vlaanderen. Iemand koopt het beluik op en renoveert het. Voor firma Dehaeck er zat, bood het fabriekspand onderdak aan een bezemfabrikant. De bezems met het blauwe ankertje werden er vervaardigd. Precieze data ontbreken. De bezemfabriek was er wellicht reeds voor wereldoorlog twee en verkaste eind jaren vijftig of begin jaren zestig naar een andere plek.
Tijdens de zomer van 2003 neemt croxhapox er zijn intrek. De activiteiten in Onderstraat 26 en Lucas Munichstraat 76 worden min of meer simultaan opgestart. Aanvankelijk beschikt croxhapox er hoogstens over de smalle ruimte die sinds eind 2005 als mediaruimte/bar/kubus bekend staat. In de andere ruimtes hebben Bart Van Leuven en Stief Desmedt elk een werkplaats en in nog een ruimte is er een catering. Het is deze ruimte die als eerste vrijkomt, eind 2004. Bart verlaat het pand in 2005, Stief in 2007.

historiek van de bevrijding
het keurslijf van het dictaat
Reeds midden jaren tachtig was voor zo goed als iedereen duidelijk dat Het Dictaat opnieuw een farce geworden was, net zo'n farce als het slijmbaleffect van wat zich kwaliteitspers noemt. Wat zich kwaliteitspers noemt, is sinds langer amper meer dan een verzameling in zilverpapier verpakte drollen. Het volstaat, zei Karl Kraus, om één keer een krant te lezen. In elke volgende editie zal je dezelfde dingen lezen. Een wereldoorlog breekt uit of breekt niet uit, op een kruispunt in Erps-Kwerps botsen drie auto's, soms vallen er doden, soms komen ze er met schrammen van af, het staatshoofd van deze of van andere republiek heeft als steeds geen mening over het wezenlijke belang van zijn functie, Anderlecht wint, speelt gelijk of verliest.
In het wereldje van de actuele kunst begon het discours, om toch maar weer dat verachtelijke woord te gebruiken, door te buigen onder het gewicht van een onhebbelijke leegte, van nietszeggerij, van machtsvertoon de facto bekakt. Wie tegen de wind toch wat te zeggen had, hield de lippen op elkaar om vooral Het Dictaat niet voor het hoofd te stoten. In dit desolate gebied van een inhoudelijk niets en niemendal begint croxhapox. Grote namen zijn niet zo belangrijk, net door de waanzin van het grote fortuin worden ze verwoest en meegesleurd in een slijkspoor van corrupte geldstroom. Het slijkspoor bepaalt de agenda van musea,
galleries, media. Het slijkdier evenwel is zonder slijkspoor. Zich tot het slijk beperkend laat het geen andere sporen na. Zich voedend met het slijk en de drek is het nooit zonder plek.

(1) Meer algemeen in gebouwen:

ze bekijken;
omhoogkijken;
zoeken naar de naam van de architect, de naam van de aannemer, de bouwdatum;
je afvragen waarom er op zoveel panden in Parijs bordjes staan met de tekst 'gas op alle verdiepingen';
je bij een nieuw gebouw proberen te herinneren wat er daarvoor was;
enzovoort.
Uit Georges Perec, Ruimten Rondom, blz.56-57; Arbeiderspers 1998.
(2) Ik herinner me het verblijf aan Sint-Lucas als volstrekt onbelangrijk. Op twee docenten na, Herman Note en Gilbert De Roeck, stak ik er niets op dat blijvend betekenis had. Note gaf filosofie en bracht Roland Barthes voor het voetlicht, of hij wist dat net dit zou blijven hangen weet ik niet, De Roeck had het zowel in ruime als bijzondere zin over wat hij interessant of belangrijk vond, en had als docent een geestig en wandelend discours, je kon het volgen of niet. Hij eiste niet dat je z'n lessen bijwoonde en hij eiste evenmin dat je voldeed aan wat hij dacht.
(3) Een lijst van verdwenen boeken: Kunst Praxis Heute, alles van Plato, Die blaue Reiter (onvindbare editie met teksten van Kandinsky, Klee en Schönberg), de Faber & Faber edities van Ezra Pound en tal van andere boeken. De dief heeft meerdere periodes waarin hij zich zorgeloos over de zich op zolder of in een kelder gestockeerde hoeveelheid boeken buigen kan om er net dat uit te pikken wat hij hebben wil. Hierover aangeschreven merkt hij op dat hij niet zou weten wat in zijn bibliotheek zij aan zij staat, gestolen of niet gestolen boeken of wat anders.

1997. crox 70, Schilderkunst Hedendaags Belgisch. Group project with works by 25 artists.

Writes in the mid nineties for Kunstbeeld, an art magazine from the Netherlands. End 1995 he writes an article about the Ghent art scene: GENT - HISTORISCHE STAD ALS BROEDPLAATS VOOR HET ALLERNIEUWSTE. [GHENT - HISTORICAL CITY AS BREEDING GROUND FOR THE ABSOLUTELY NEW] One of the images he attaches at the end of his piece is a work by Michaël Borremans - Call to the higher consciousness - who at that moment happens to have his first solo show at croxhapox. 

"The spectre Jan Hoet invoked with his 'chambre d'amis' still haunts Ghent. The enthousiasm of those days, however, or so they say in art cycles, has been dampened, also because of the economic backlash of the late '90s. Hopes for a revival are high though, when Hoet's Museum van Moderne Kunst [now SMAK] will open its doors. Already some signals can be picked up that a number of renowned Belgian galeries will eventually join the expected renewed interest for contemporary art in Ghent./ A telltale example of focused activity is Croxhapox,
starting point for the southern route. The space is situated in Sint-Amandsberg, just outside of the city centre (Aannemersstraat 54, tel.
09/228.38.65) Croxhapox vzw has been founded in 1990 by artist Hans van Heirseele, assitant professor Kristel De Buck and producer of animation movies Frank Van den Eeckhout. It offers a platform for young artists showing their quite often controversial work. Though formally a non-profit society, the organisation acts as a lively, anarchistic bunch. The dynamic and stimulating atmosphere is most important for them. The programme is multi-faceted, multi-medial and international. As an extra impulse, croxhapox started the so-called installation window project at a bookshop in the city centre in Onderstraat. One artist fills the entire shop window. At Croxhapox properly, in December, one can meet the Flemish painter Michaël Borremans. In January there will be a video installation by Patrick Baele who was inspired by a module made by Jacques 't Kindt. The music is by American artist and professor Phill Niblock. In December the installation window is by Gery De Smet, in January by Phill Niblock and german artist Jenz Brand./ It's a short walk from Sint-Amandsberg to the city -" Other initiatives Herman Hoeneveldt mentions are Opus
Operandi, de Vereniging voor het Museum van Hedendaagse Kunst, Fortlaan
17, S. & H. De Buck, Witte Zaal, Richard Foncke, Moving Space and galerie G. De Keulenaer. The images, 4 of them, are - apart from Borremans'  - by Marcel Maeyer (Fortlaan 17), Catherine
Opie (Richard Foncke) and Wim Vanderplaetsen (S. & H. De Buck).

Errata.
1. HH erroneously mentions Kristel De Buck as one of the founding members of Croxhapox VZW, which was actually founded in 1990 by Hans van
Heirseele, Frank Van den Eeckhout and Guido De Bruyn. From 1994 till 2000 Kristel De Buck, owner of  Aannemersstraat 54 and girlfriend of Hans van Heirseele, was a member of the crox-team. 2. HH mentions a project by Patrick Baele (a video based on a work by Jacques
't Kindt) but that project never happened. Patrick did participate at the end of 1996 in the Open Deuren and later on he shows his work in the media space of Lucas Munichstraat 76/82. 3. HH missed installation window location Onderstraat 26. Simultaneous with the project of Phill Niblock and Jens
Brand (spelled as Jenz by HH) there is a work by Zjuul Devens.

Crox 400-2, Stoelendans. Een residentie van 3de bachelor Beeldhouwkunst KASK. Werken van Melissa Ghiette, Valentine De Meester, Elisabeth Van Dam, Emmily Dhaene, Joke De Ridder en Lieselotte Hoens. De hele week wordt er niet alleen met de presentatie maar ook met de werken zelf geïmproviseerd.

Elsa Hoffman was born in 1864 and became during her lifetime a legend
never witnessed in shrimp history. Even now after such a long time she
is a popular subject of conversation. Tears appear in the eyes of those
thinking of her. Her tragic disappearance contributed to her legendary
greatness.

Elsa saw the light of life on a monday morning in
february. From her young days she showed exemplary shrimp behavior; she
sang before she could speak. Her mother Livia Hoffman (born Benatov) was
an excellent teacher and her father Theodor Hoffman was a great
bureaucrat.

As mentioned earlier Elsa Hoffman was an exceptional
singer. Her singular opera voice made its way right to the hearts of
fellow shrimps. Soon she became a much wanted and adored actress and
singer — and as theatre and opera in shrimp society are more important
than politics and economy Elsa was soon ruling the kingdom.

Elsa
mystically disappeared in 1892 right after the performance of the
popular opera Danse Macabre — in which she is carried away by Death —
and nobody has seen her since. Many pretend to have found clues to her
disappearance (some say she got kidnapped by a drunken crab, other say
she evaporated, still others proclaim the public pressure became too big
for her and that she fled to a hiding place where she now leads a
secret life).

After her sudden disappearance — which shocked the
whole society — Elsa became a national heroine and was awarded the only
prize for unprecedented shrimp achievement ever given. She received it
post-humously in 1893. Elsa was only 28 years old when she disappeared.
 
Frequently
relics claimed to belong to Elsa Hoffman turn up. These is in fact
lucrative deception. After Her disappearance shrimp society was never
the same anymore.

text: Oona Libens

1996. crox 51, Open Deuren. Guest artist at location 83, Toekomststraat 67. That is at Magda Wijffels and Yves De Bruyckere's in the nursery. At the same location Hugo De Leener exhibits.

2003. crox 106, TANTE WIEZE. Installation window at Onderstraat 26. The preparations for the restart of crox-activities, after a break from Summer 2000 till the end of 2002 when there were no projects, only some board meetings, start during Spring 2003. Before the first project in the factory building in Lucas Munichstraat, a solo from Frans Gentils, we have two projects at Onderstraat 26: an installation window by Eva-Maria Bogaert (September) and one by Katrien Hofman (October). Katrien Hofman had only just finished her studies at KASK, in the 3D option.

After Katrien Hofman's project comes Stefaan Dheedene with Ambassade van de Predemocratische Republiek.
Hofman presents her final year's project, which she could have shown at Vooruit, at a venue which entirely fits the meaning and content of her work. 

MONDERWONGOOL, 13 - 16 March 2014. Title of one of the works by Neel De Bruycker. It is presented in the room at the back, next to Zondag and Brug, two more works by Neel (out of a total of twenty-four works), and A Catalan's Conjecture, a canvas by Guus Van der Velden.

Jocelyne,

From 'BUT let me tell you about another, even more curious adventure', text written by Hans van Heirseele for the catalogue of Michaël Borremans Zwirner 2006 exhibition: Homo caniens, or doglike man, the dog-man or man-dog, knows only one truth, his own. If there were only one truth, which is the simpliest way of reasoning, so simple that you can't even call it a way of reasoning, then everything else must be untrue. That is the most practical way of thinking, in so far as we can call it thinking, and for that very reason the most valid one. (Michaël Borremans, Horse Hunting; David Zwirner, New York 2006)

Dog, a work by Michaël Borremans from 1998 (crox-card 8). The painting shows a musician and/or a soldier in a grey-green uniform; the face of the figure is covered by a wide patch of cadmium red. The sound of war.

20 October, 15:41 > 15:46 /day 50/
van

white square = floor
7 paces
plaster /KNAUF goldband/ sacks of 25 kilograms

itonsculpture greased with clay
three sided
which means the backside isn't greased with clay

inside intact
nature has no inside /Fernando Pessoa/
clay in big chunks 
mjam mjam

the broken black table is 
/a/ broken
/b/ lost
/c/ intact

Two floodlights illuminate the space.
White hot bright light. Big Brother: being watchedn. The glass cage. Homunculus, ape, golem.

The actions of the golem: apply thin layers of plaster on a bottom surface of 7 paces square.

Day 4. Backache.

Friday 20 October, 16:25 > 16:30 /day 50/
van

some ascertained facts

/1/ Half a bag of plaster left over.  
(homunculus in an instant technically jobless )

/2/ Spots of white paint testify to where Nicolas' work was at the wall.
(archeology)
/3/ Lines of chalk show the setup of unit 3.
(historiography)

(exit)

2006, zaterdag 11 november. Concert tijdens de openingsavond van Brainbox 1#5.

KLIK HIER OM DEZE BESTELLING TE BEVESTIGEN
BEZORG order van Just-Eat.be
Pizza Royale, Rooigemlaan 389, 9000 Gent
Order nr. 1867965
Stuks Naam                            Omschrijving Prijs Totaal
1 X2 3 large pizza's naar keuze (Menu Deal) euro 34 euro 34
           Pizza royale veggie Large
           Pizza hot pizza Large
           Pizza quattro formaggi Large

1 X2 3 large pizza's naar keuze (Menu Deal) euro 34 euro 34
           Pizza funghi Large
           Pizza hawaï Large
           Pizza planet Large

                                                             Bezorgkosten: euro 0,00
                                                             Totaal:     euro 68,00
Opmerkingen:
De bestelling moet worden bezorgd ZO SNEL MOGELIJK de 27-2-2014
nvdr: Meesterklas Luca

crox 354: het VIJFGANGENMENU van Klaas De Roo.
crox 358: een hongerige spin, acteur in een van de films die Susanne Kutter presenteert, krijgt drie vliegen voorgeschoteld.
crox 474: bij het zien van de overvloed aan sauzige, drabbige curry's had opeens niemand honger.

The Wrong Ear, Vincent. Joris Van der Borght & W.O.K, 1996. Video. Zelfportret als Vincent Van Gogh. Crox-card 32.

Dwelling Field, 2005. CarianaCarianne (US). Gepresenteerd tijdens de 2de crox-solo, mei-juni 2006. Crox-card 35, een buitenbeentje in de reeks. Video still en zelfportret van CarianaCarianne.

Cible, 2006. Carole Vanderlinden. Tekening, 18x33cm. Crox-card 36. Vier rode stippen op een hoofd. Geen romp.

Wonen in een hoofd als een huiselijk avonturier. Dirk Zoete, 2002. Tekening, 65x50cm. Crox-card 42.

Head 2 en Head 3, Sonia Almeida (PT), 2008. Olieverf op multiplex. Expo in 2008.

Copy art uit de eerste reeks, crox 17#1, 1991. Gepenseeld ovaal, wat een gezicht voorstelt. Een werk van Annick De Zutter. Voor de multiple gefotokopieerd op rood papier.

Terror Identified (Love Unlimited): Web. Michaël Borremans, olieverf op paneel, een werk uit 1999. Crox-card 19. Profiel van wat het hoofd van een porseleinen beeldje zou kunnen zijn.

Waiting for execution: drie hard- of zachtgekookte eitjes die elk een hoofd hebben. Uit NOTES van Thomas Böing, crox-boek nr 4 (2006). Met Mishap (op. cit.) is iets vergelijkbaars aan de hand: een soortement pop, maar het zou ook iets anders kunnen zijn, iets zonder ledematen in elk geval, wel heeft het een hoofd. Portrait toont het neusloze profiel van een mensachtige, Puddle ook weer zo'n hoofdje dat dit keer in een roes van kringen net boven het wateroppervlak uitsteekt.

Head of the board, voorzitter. Van 1990 tot 2005 Hans van Heirseele. Van 2006 tot 2009 Sjoerd Paridaen. Van 2009 tot 2011 Stefaan Van Ryssen. Sinds 2012 Joris Van de Borght.

al stop ik mijn kop in de straatlamp zelf
nog ben ik niet verlicht

Slotregels van een titelloos gedicht van Johan Joos. Het maakt deel uit van Stil de grain jaune (Bert Bakker 1989). Er is een versie in het expressieve, hoekige handschrift van de auteur, gepubliceerd in de En Passant catalogus (1991), later als crox-card (1994/herdruk 2007).

crox 494, GOLVEN. Donderdag 23 april 2015. Performance. Vijfstemmige uitvoering van Golven, een sound performance waar ook een Engelse versie van bestaat. Performers: Wouter Horvers, Kathrin Wolkowicz , Jet, Yves Lafère, Johan De Rycke, Toine Horvers. Tijdstip: van 19u tot 20u. Locatie: zaal voorin. Informatieve tekst, Engels/Nederlands, die Toine schreef als promo-handleiding:

"Golven"
(Waves) is a multi-voiced sound performance based on a 60-minute hand
written observation of the waves on Inis Oirr, the smallest of the Aran
Islands on the West coast of Ireland on the 22nd of April 2011 from
12:20 till 13:20. By re-writing the text while at the same time
pronouncing it at the speed of writing, the period of observation will
be reconstructed in the right proportions of time. The voices, which
will be spread over the space, will flow into one due to the active
acustics of the croxhapox spaces.

'Golven'
is een meerstemmige geluidsperformance gebaseerd op een 60 minuten
durende handgeschreven observatie van de golven op de kust van Inis
Oirr, het kleinste van de Aran Islands aan de westkust van Ierland op 22
april 2011 van 12:20 tot 13:20. Door de tekst te herschrijven en
tegelijk op schrijfsnelheid uit te spreken ontstaat een reconstructie
van die observatie in de juiste tijdsverhouding. Door de levendige
akoestiek van de ruimte van croxhapox zullen de stemmen, die verdeeld
over de ruimte zijn opgesteld, met elkaar samenvloeien tot een
klankgeheel.

GOLVEN
12.20
Er zijn drie golven achter elkaar die nu één voor één omvallen. Na het omvallen is het schuimend heel breed en beweeglijk aan het oppervlak. Dan worden die bewegingen groter en komt er een nieuwe golf overheen.

Opeens is het stil voor enkele seconden maar vlak voor me is een groot deinend schuimveld, waarvan het meest dichtbije deel tegen de rand van het rotsplateau krioelt.
De volgende golf komt en spoelt een dikke schuimlaag over de rand van het plateau, het zeewater daarachter is donker grijsgroen.
Als zich daaruit wéér een golf opbouwt, is er eerst alleen een iets donkerder rand zichtbaar en als die zich dan verheft en begint om te vallen wordt het bovenste deel transparant, flessengroen, en de uiterste rand daarvan wordt wit, vormt schuim, wordt méér wit. Eerst dunne flintertjes, druppeltjes die loslaten en door de wind worden weggeblazen. Dat wit vermeerdert zich en rolt dan naar voren waar het in de rol nog witter wordt. Tijdens het omrollen vermengt het zich met het glasgroene water van de golf.
(Toine Horvers, openingsfragment)

registratie van de performance

Stilte. Het begint. De stem van Yves, die achterin de zaal zit, komt er het duidelijkst uit. Hij articuleert scherper dan de anderen, zo lijkt het. Johan bijvoorbeeld is pas te horen als je voorbij de hoek stapt en de zaal betreedt. De plek bepaalt welke stem het hoorbaarst is. Wouter zit in de videoruimte en zijn stemvolume dringt pas tot me door als ik de videoruimte betreed. Hier is ook de stem van Johan duidelijk hoorbaar, die als enige frontaal tegenover de doorgang naar de videoruimte zit. /hiaat/
Hij schrijft wijdlopig. Wouter daarentegen kriebelt de syllabisch uitgesproken zinnen over elkaar heen waardoor ze in harige woordbrokken veranderen. Er is een stilte van circa zeven seconden.
Waar Yves zit, in het tweede deel van de zaal, is ook de stem van Jet hoorbaar. Kathrin evenwel, die vlak bij zit nochtans, om de hoek weliswaar, is minder hoorbaar, is niet hoorbaar bijna, zo stil spreekt ze. /hiaat/ Toine neemt over van Jet, die nu heel even de tijd heeft om door de zaal te stappen en naar de vocalisering van de anderen te luisteren.
De stemmen, zoals reeds gezegd, hebben elk een plek. Yves hoest. /hiaat/ '...hoewel het hele oppervlak deint en dreigt...' De net als alle andere zinnen simultaan uitgesproken zin heeft nu het stemtimbre van Toine, voor wie op een van de stoelen voorin de zaal plaatsnam, waar onder andere Heleen zit, Heleen van Haegenborgh, die eerst op een van beide stoelen vlak bij de videoruimte zat, plek waar de stemmen van Wouter en Johan het duidelijkst zijn. Cristina Amelia stapt syllabisch door de zaal. Ze stapt op het ritme van de stemmen.
Een Amerikaanse bezoeker betreedt de zaal. It's nice to dance on it, Cristina Amelia whispers, it's really nice.
Jet neemt weer over van Toine. /hiaat/
Yves schrijft in golven over de reeds genoteerde zinnen. Als ik rustig zijn kant opstap, kijkt hij heel even op uit de tekst.
De schriftuur van Kathrin heeft minder golfslag. Ook zij, aangezien zij net als Yves over de achterzijde van hoogstens één placemat beschikt, schrijft over het reeds geschrevene heen. Johan schrijft op en neer vlokkend, een licht en wulps handschrift in dansende, over elkaar heen golvende zinnen. Cristina Amelia stapt op de golfslag van de stemmen. /hiaat/
Toine verplaatst de opname-apparatuur, die in de eerste zaalhelft komt te staan. De performers bereiken het laatste woord onderaan de tweede bladzijde. Meteen hierna is er het geluid van het simultaan omslaan van vier bladzijden. Het geluid van de vijfde bladzijde, die van Wouter die zich in de videoruimte bevindt, is niet te horen. Waar ik voorlopig zit, voorin de zaal, op de stoel waar Heleen een hele tijd zat, zijn de stemmen van Jet en Johan het duidelijkst en die van op het dak spelende kinderen.
/hiaat/
Het woord gol-fjes-struc-tuur gaat wijdlopig door de zaal en heeft heel even een boventoon van kinderstemmen. /hiaat/
Cristina Amelia gaat weer met haar fototoestel aan de slag wat een luid en helder geluid toevoegt aan het op en neer golven van de stemmen. /hiaat/
Jet begon luider te praten. Ook Johan en Yves, meen ik, zitten in een luider register. Kathrin niet, zij spreekt net zo stil als eerst.
Lange stilte. Opeens toch weer vijfkelig stemgeluid: 'De golven hebben weinig regelmaat.' /hiaat/
Toine nam over van Johan, nu van Kathrin. Johan begint pirouetterend te schrijven met ogenschijnlijk lukrake uithalen, de schrijvende hand maakt hinkstapsprongen over het papier, waaruit ik afleid dat ook het heen en weer klotsende neerpennen van de zinnen of zinsdelen deel gaat uitmaken van de muziek.
Bij Wouter zijn het harige vormpjes, woordrupsen die zich dik vreten aan de zangerige syllaben. Geen zinnen, zoals bij Yves, Kathrin, Jet en Johan, maar syllabisch gewriemel tot het tot een balpenvlek komt. Al die balpenvlekken hebben een identiek karakter, ze zijn in regel kort, harig en opwaarts gericht. De kerkklokken geven aan dat het tijdstip van acht uur bereikt werd en dat de performance op z'n laatste tenen loopt. Afgelopen is het niet: 'in die uitgerekte klap', het handklappende slaan van de klok van de Machariuskerk, 'klinken soms weer' de kinderstemmen op het dak.
'Totale rust nu. Spannend. Dreigend.' En dan, opeens en met elke seconde die wegtikt duidelijker hoorbaar: het eindsignaal. Stilte. Op straat is het geluid van een motor.
Actually, this, Cristina Amelia says, wanneer ik in de hall om een of andere reden over een laptop gebogen sta, remembers me of Robert Ashley.
But in a different tone,
she adds.

crox 494, GOLVEN, een performance van Toine Horvers (NL/Rotterdam), vader van.
partituur van de vijfstemmige performance in het handschrift van Wouter Horvers
Vijfstemmige uitvoering van GOLVEN. Wouter is een van de stemmen. Zijn plek is in de videoruimte.

Ward Denys: plattegronden van alle hotels waar hij verbleef. crox 75, 1998.
In Berlijn logeren de artistiek directeur en een tijdelijk tot secretaresse gepromoveerde hofdame in een hotel aan de Mehringerdamm.
In Parijs is het Hotel Cosmo, vlakbij Place de la République.
In Gent is Hotel Flandria in de Barrestraat het reguliere adres voor de gasten uit het buitenland. CarianaCarianne verblijft er, in 2004 gedurende ongeveer een maand, en in hetzelfde jaar ook nog Renate Wolff. Later, op Brian Getnick en Noe Kidder na, die op een plek in Sint-Amandsberg logeren, zowat elke buitenlandse kunstenaar die we te gast hebben. Sinds minder 2010 minder courant.
Markus Willeke en Susanne Kutter logeren in Flandria Hotel.
crox 273, 2008. 16 hotels originaux à Tanger, een project van Martine Lacquiere.

507. DEAF MAN'S VILLA. Curator: Lore Smolders. 29 november - 20 december 2015.

Groepspresentatie. Hedwig Houben (NL), Bert Jacobs, Joris De Rycke, Maria Kley (NL), Neel De Bruycker, Takahiro Kudo (JP), buren.
_MG_2277_MG_2270_MG_2260

Joël Hubaut is initially the only French artist who affirms collaborating in Signos de Admiracion. That part of our archives about the aborted project has practically nothing about the intentions of Hubaut. Only some personal data remain (lives in Réville, born in 1947).

-->Snopek, Alda
2009, Zennestraat 17. Titel van het op het Brusselse stratenplan gebaseerde videowerk.

Een maquette van Mario De Brabandere: voor-, achterkant, twee zijkanten, grijze muren, twee gaten: de deur, een venster, en het dak. Het huisje maakt deel uit van BASICS2, de sequel in Abdij Maagdedale. Na het project raakt het zoek, niemand weet waar het huisje gebleven is, tot het tijdens de solden van een zomerse dag onderin de stock met houtvoorraad aangetroffen wordt, bedolven onder het afval en het geweld van honderdeneen projecten en ongeschonden.

Honderd huizen: crox 51, Open Deuren (1996). Ze staan allemaal in dezelfde wijk, het meest noordoostelijke deel van Heirnis, voorbij de ring. Elk huis heeft een apart verhaal. De presentatie van Zjuul Devens, in de gang op het gelijkvloers van een huis in de Bouwmeesterstraat, geeft aan hoe het met die verhalen zit.

Onderstraat 26, een historisch pand in de Gentse binnenstad. In 1991 is de ruimte op het gelijkvloers voorin één van de locaties van En Passant, crox 18. Van oktober 1995 tot zomer 1997 lopen er twee edities van een samenwerkingsverband met EI-huis. Vanaf september 2003 is het gelijkvloers van de straatkant van huisnummer 26 permanent als externe locatie beschikbaar: het instalraam.

Een werk van Samir Boudia (2005): een gefotoshopte gevel. Tweezijdig, dubbel, enkelvoudig.

Januari 2008, een project van Sarah Dhont en Jelle Clarisse: een zaalvullende maquette met huizen en bruggen en weggetjes en ontploffende huizen en bruggen die instorten en weggetjes die onder water komen te staan en gebouwen die uiteen knallen.

Het huis waar croxhapox begon is aan Sint-Jacobs, vlakbij Vits-Staelens. Tegenwoordig is er op het gelijkvloers een zaak waar ze stoffen en exotica slijten, Zahia. De eerste crox-locatie was op het eerste, van maart 1990 tot mei 1991. Midden jaren tachtig had Michaël Borremans er zijn kot- en werkadres. Eind jaren tachtig werden in het trappenhuis op alle verdiepingen muurschilderingen aangebracht, maar dat werk verdween toen het huis in 1991 gerenoveerd werd.

crox-card 42: Wonen in een hoofd als een huiselijk avonturier (2002). Een werk van Dirk Zoete. Het huis is een hoofd en het hoofd is een huis.
In de reeks crox-cards zijn nog wel meer huizen: een huis zonder titel (20), een rijhuis (21), huizen op het Turkse platteland (27), een caravan (28), een maquette van het noordoostelijke deel van Oslo (29), een flat in de oostelijke periferie van Parijs (60), de restanten van een hondenhok (63), The Caravan (64), een werk van Thomas Bogaert, een huisje in de Boliviaanse hooglanden (77), de gevel van een pand in de Winkelstraat (82), een conglomeraat van torengebouwen (84) en een futuristisch woonblok (85).
Velasquez Palace (Martine Laquière, 2008), een foto die in Tanger genomen werd, een foto van witte huizen. In Tanger zijn alle huizen wit.

In de Cahiers Panoramiques van Daniël Libens (december 1990, crox 11), panoramische buitenopnames, komen best veel huizen en bebouwde kommen voor. Ik herinner mij één foto. Op de foto is een bakstenen huis te zien, bomen, een verharde weg. De verharde weg gaat rechtsop en de boom zou een treurwilg kunnen zijn. Er zit rek in het beeld. Helemaal achterin het landschap sleuren twee stokoude reuzen aan het landschap. De ene reus, de oudste van beide reuzen, Brak heet ie, wil het landschap rechtsop. Plop, de andere reus, ook best oud maar niet zo oud als Brak die z'n grootoom is, wat ze vergeten zijn, zo oud zijn ze, wil het landschap linksop. En toen heeft Libens, die daar toevallig langskwam, die foto genomen.

crox 17-1 (1991), bijdrage 8: een tekening van Ignace De Vos. Daken, een schoorsteen, wolken. Wat hij zag, stel ik me voor, toen hij op zolder de ruit van het kleine dakvenster verving.

crox 43 (1996): Zipper Room, Thomas Broadbent. Maatpakken met een hoofd van huis. Het hoofd is een huis.

Het vroege werk van Johan De Wilde (midden jaren negentig) staat tot de rand gevuld met huizen in een rasterpatroon dat best wel afwijkt van de patronen die hij later toepast. Maar het raster blijft. Het zijn de huizen die verdwijnen.

Het Huis Augustus. Een publicatie van Uitgeverij P. Jaartal: 2007. Auteur: Guido De Bruyn. Voor de cover wordt een foto van Marc Coene gebruikt en in het naschrift staat: Het begrip het huis augustus komt uit een brief van Hans van Heirseele.
De foto maakt deel uit van crox 123, september 2004, het tweede solo project van Marc Coene.

Tijdens een lang verblijf in Boston schildert Jos Van Meerssche landschappen en huizenrijen. Crox 118 (maart 2004), het vierde project op locatie Lucas Munichstraat 76/82, ordent een kleine selectie van werken uit die periode.

Op een tekening van Carole Vanderlinden (crox 128, herfst 2004) is een zwart huisje te zien en een rood dennenbos. Het houten huisje heeft vier poten en steekt hoog boven de bosrand uit. Het is best een overzichtelijk bosje eigenlijk. Ik tel de dennen en tel er negentien. Het rode dennenbos staat in een lus om het huisje heen. Hoog steekt het boven de dennen uit. Of 't een huisje is, is niet helemaal duidelijk. Het zou net zo goed een duiventil, het hok van een bijenkorf of een uitkijkpost kunnen zijn.
In het werk van Ante Timmermans (crox 135) en Samir Boudia (crox 143) doen zich vergelijkbare fenomenen voor: een treinspoor zonder eindpunt of begin en huizen die geen deuren hebben. De architectuur staat op zichzelf, nietig, onbetreedbaar.

Crox 147 (Adriaan Verwée, september 2005), The Final Speech: de lege huizen van een set in Hollywood. De set is die van Chaplin's The Great Dictator.

Crox 175-1 (Helena Danneels, april-mei 2006). Kunsthumaniora Sint-Lucas Gent, afstudeerproject. Een fotoproject in de kubusruimte. Uit een set van vijf thema's koos HD de kazernewijk. EEN BEELD VAN DE BUURT /crox 177/, een project van leerlingen van Kunstencampus Ottogracht, groepeert een reeks videoportretten van de Heirniswijk.

Maandag 24 maart 2008, concertavond KRAAK. Hush Arbors (UK) en Jack Rose (US).

1997 crox 70, Schilderkunst Hedendaags Belgisch.
1998 crox 81, Mail Art Locals. Installation window, Aannemersstraat 54. Samples from the mail art correspondence with van. SHcor is the main part of the continuously changing presentation. Also pieces by Vincent de Roder, Michaël Borremans, Dianna Frid, Kristel De Buck and Philippe Vandenberg.
crox 86. Paintings.
crox-card 5: zonder titel (zelfportret) [untitled (self-portrait)] 1998
crox-card 6: zonder titel (hoofd)  [untitled (head)] 1998 >crox 86

2000 crox 104. Retrospective group show. Last project at Aannemersstraat 54.
2005 crox 145 Basics 2.
2006 crox 145 sequel in Abdij Maagdedale, Oudenaarde. a presentation with photos and clippings at the outer side of the racks. 

518. ELF NA TWAALF [ELLEVEN PAST TWELVE]. Maart april 2016.

Group show. Het werk van Debby Huysmans gaf het uitgangspunt. Protagonisten: Allora & Calzadilla, Babs Decruyenaere, Benjamin Verdonck, Debby Huysmans, Elly Van Eeghem / Ruben D'Hont, Els Dietvorst, Hana Miletic, Karl Philips, Kirsten Justesen [TVF art doc cinema], Sara Bjarland.
img (98 of 156)img (99 of 156)img (100 of 156)img (101 of 156) debby huysmans

>Blonk, Jaap

A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z