koerswijziging

Juni 1990. Croxhapox is amper enkele maanden actief. Frank is midden april 1990 toegetreden tot de groep die op dat moment eigenlijk geen groep is omdat alleen Hans zich er mee bezig houdt. Guido heeft het te druk met zijn tv-werk. Het is Frank die voorstelt om op een meer doorgedreven en consequente manier prospectie te voeren en niet langer in eigen vijver te vissen.

Een van de eerste kunstenaars die Hans en Frank opzoeken is Michaël Borremans. MB is op dat moment nog helemaal niet aan schilderen toe. Hij maakt grafisch werk en tekeningen waarin een barokke bombast de boventoon heeft. Hans en Frank besluiten om het werk voorlopig niet te brengen.
De koerswijziging die Frank op het oog heeft, stuit bij Hans op enig verzet. Hij formuleert bedenkingen. Bijvoorbeeld: wat voor nut heeft het om werk van bekende kunstenaars te brengen?Ze ZIJN bekend en net om die reden eigenlijk niet echt interessant. Het potentieel zit in dat enorme hinterland van onbekende of weinig bekende kunstenaars die niet aan de bak komen omdat er in het mondaine circuit geen of onvoldoende mogelijkheden voor zijn voor onbekend talent.
Vanaf 1991 Hans toch mee in het nieuwe en avontuurlijke discours. De koerswijziging zorgt zo goed als meteen voor een verbreding van het programma. Croxhapox zit op dat moment zonder locatie en kan geen tentoonstellingsactiviteit ontwikkelen, alle projecten zijn specifiek en thematisch, het is een periode die door een eigenzinnig elan en een nerveuze expansie gekenmerkt wordt.
In het crox-discours ontstaat halfweg 1991 een interessante maar niet altijd even makkelijke balans tussen de ideeën en plannen van Frank en Hans. Dat de eerste koerwijziging uiteindelijk op een fiasco zou uitdraaien (croxhapox had op dat moment wellicht te weinig troeven om een mega-project dat de voorloper van Over The Edges had kunnen zijn uit te voeren) had weinig impact op het eigenlijke motief van croxhapox als kunstidee. Met En Passant (1991) werden op enkele namen na geen bekende kunstenaars gebracht, ook het Copy Art project (1991-1992) bracht jong talent en ventileerde anarchie.
De beoogde koerswijziging, onder andere met projecten als Signos (1992), stootte op een abrupte desinteresse van de mondaine scene: bekende kunstenaars die aangeschreven werden hadden opeens last van een bloedneus. De beknotting zat in het discours zelf: was het eigenlijk wel opportuun om met bekende kunstenaars uit te pakken?
Koerswijziging 2, zomer 1994. Sinds eind 1992 staat croxhapox op non-actief. Hans heeft een vriendin, Kristel. Kristel heeft een huis en vindt het een heel erg goed idee om in het souterrain van Aannemersstraat 54 opnieuw met croxhapox te beginnen. Een nieuwe start. De projecten sluiten aan op de eerste periode van croxhapox, binnen het crox-jargon hebben belangrijke of bekende kunstenaars geen enkele betekenis, er wordt van onderuit gewerkt. In 1995 komt Michaël Borremans aan bod met een eerste crox-solo, later Dirk Zoete, Thomas Broadbent, Jan De Cock, Ward Denys, Anton Cotteleer, Johan De Wilde en tal van andere kunstenaars. Het verschil met de vorige periode is de complete vrijheid: er zijn geen namen. De namen worden gemaakt. Reden waarom in de layout van uitnodigingen en affiches nooit hoofdletters worden gebruikt. De hoofdletters behoren tot een mondaine scene die eigenlijk weinig van kunst afweet. Het duurt niet lang of crox is het van het. De door Hans van Heirseele geforceerde koerswijziging zorgt voor een opmerkelijk elan.
Tijdens zomer 1995 treedt Frank weer tot het team toe. Voor Frank is het een korte episode, de episode van de openingsredes en de concerten. Het is Frank die het belang van een levendige sfeer op de agenda plaatst.
Eind jaren negentig groeit Croxhapox uit tot een van de meest opmerkelijke plekken in Vlaanderen.
De derde koerswijziging is in mineur: Hans verlaat België. Hij trapt het af naar het zuiden.
De vierde koerswijzigijng volgt in 2004. Croxhapox is dan al weer een tijdje bezig in een fabriekspand vlakbij de Dampoort. De artistieke directie kaart het belang aan van een meer experimentele attitude (het brainbox gegeven) en het team implodeert. Tegelijk is er het kunstendecreet.
Begin 2005 treden Joris Van der Borght en Nancy De Vos in het crox-areaal. Het team wordt abrupt uitgebreid met tal van nieuwe medewerkers. Het is het begin van een omschakeling naar een experimentele manier van werken waarbij naast inhoudelijke en vormelijke kwaliteit ook expliciet aandacht besteed wordt aan transparante attitude en communicatie. Eind 2006 zorgt het BRAINBOX project voor een magistraal hoogtepunt.