Van Gestel, Kristof

2013. Brainbox #3. Zevende, laatste unit, met Erwan Maheo (FR) en Eric Pies (DE). Erwan haakt op het laatste nippertje af wegens ziek. Kristof had de evolutie van het transformatieproject min of meer opgevolgd. Eric niet want in Kassel residerend. Ze worden geconfronteerd met de door unit 6 dichtgemetste corridor, die ze meteen openbreken, wat niet eens een kwartier neemt.
Het is midden december en bitter koud. Witte lakens komen over de restanten van het autootje te hangen, de DAF met bouwjaar 1974, door unit 5 in twee stukken gezaagd, het autootje zaliger. De stukken van de DAF kortom liggen opgebaard in de voorts zo goed als lege zaal. Dit verandert als een rookblazer en de score van Nanook Of The North aan de presentatie toegevoegd worden, waardoor de scene bijna letterlijk een ijslandschap wordt. Zwanenzang van de derde editie van Brainbox.

2014. Verf Na Van Eyck. 'AM' - kaart: Deze kaart wordt geproduceerd, getoond en naar 150 adressen verstuurd door Croxhapox, Gent voor de groepstentoonstelling Verf Na Van Eyck van 18 oktober tot 16 november 2014. Tekst:

Reeds lang vraag ik me in mijn kunstpraktijk af wat de geschikte plaats is om de objecten die ik maak aan een publiek te tonen. Als kunstenaar werk ik vooral in de private sfeer van mijn woonkamer of mijn atelier. Het alledaagse leven dat zich op deze plaatsen afspeelt lijkt daardoor vanzelfsprekend de ideale setting om mijn werk te ervaren. Bovendien werk ik er in een 'één op één' shcaal die bij deze ruimtes past. Het tonen van een werk in een publieke tentoonstellingsruimte vraagt bijgevolg altijd een vertaling naar de aard en de schaal van die ruimte en naar het openbare karakter ervan.
Bij het tonen van 'AM' (2014) is niet alleen de verhouding tot de publieke context cruciaal, maar vooral ook de manier waarop de kijker met het werk geconfronteerd wordt. De inhoud van dit kunstwerk ontvouwt zich pas echt op het moment dat het tactiel ervaren wordt; door zelf het vreemde ding uit het etui te voorschijn te halen, te ontvouwen, aan te raken en te manipuleren vinden er bij de toeschouwers innerlijk - zowel bewust als onbewust - wederzijdse aansturingen plaats tussen de prikkels afkomstig van de zintuiglijke ervaring van het object, de motorische aansturing van het lichaam om het verder te verkennen en de associatieve gedachten en gevoelens die vanuit het geheugen en de verbeelding op gang komen bij deze ontmoeting. Tijdens het betekenis geven van deze ervaring wedijveren verwachting en realiteit voortdurend met elkaar.
Deze interactie met het werk gebeurt best onverwacht en ongedwongen. Om die reden heb ik afgelopen zomer met vrienden en kennissen in de stad afgesproken om hen daar in de loop van ons gesprek 'AM' (2014) in handen te geven. We zaten op café, op restaurant, in het park, op de trein, ... Deze momenten waren steeds verschillend. Tijdens het openmaken van het etui en het betasten van het werk heb ik de ervaring van deze toeschouwers niet gestoord. Na afloop polste ik hen naar hun reacties en associaties. Kristof